هر ساله با گرم شدن هوا و بالا رفتن دما در اکثر مناطق کشور، شرکت توزیع نیرو برای جلوگیری از قطعی برق در منازل مسکونی اقدام به قطع برق در واحد های تولیدی میکند که صنعت فولاد نیز از این قاعده مستثنی نیست.
نتیجه این قطعی برق برای فولادسازان کاهش میزان تولید و عدم دست یابی به اهداف تولیدی این شرکت ها است. در حالی که فولادسازان کشور که به تعطیلی اجباری و محدودیتهای مصرف برق و گاز مکلف میشوند، از هیچ حمایتی برای جبران هزینههای مالی، بیمهای و کارگری برخوردار نمیشوند.
بر اساس تحقیقات و براورد ها، هر روز قطعی برق به معنای ضرر 100 تا 200 میلیارد تومنی صنعتگران حوزه فولاد است که این عدد در ماه بیش از 6 میلیار دلار هزینه روی دست فولاد سازان کشور میگذارد. میزان تولید فولاد در کشور روزانه حدود 100 هزار تن در روز است که با قطع شدن برق و عدم تولید سبب کاهش درآمد شرکت های تولید کننده فولاد و همچنین در طرف دیگر ماجرا سبب بالا رفتن قیمت در بازار می شود.
متاسفانه این تعطیلی ها در صنعت فولاد سبب از کار افتادن صنایع بالا دست و پایین دست در این حوزه نیز می شود. به طوری که با تعطیلی و کاهش تولید فولاد بسیاری از کار گاه های کوچک نیز با نرسیدن مواد اولیه مورد نیاز خود مجبور به تعطیلی می شوند و آسیب هایی بعضا جبران ناپذیری را برای آن ها متاسفانه در پی خواهد داشت.
در نگاه کلانتر نیز این امر اثرات نامطلوب بر تنظیم بازار داخلی محصولات فولادی داشته است، چرا که با کاهش تولید شاهد افزایش قیمتهای فولاد در بازار بودهایم، بهگونهای که حتی بر روند قیمت مسکن، خودرو و لوازم خانگی نیز تاثیرگذار بوده است. موضوعی که کشف قیمت این محصول در بورس کالا را نیز برهم زده است. از سوی دیگر این امر سبب اخلال در روند صادرات و ارزآوری نیز میشود.
برای تولید هر تن فولاد در مرحله پایانی ۶۰۰ کیلو وات برق مصرف میشود که اگر کل زنجیره فولاد از ابتدا یعنی استخراج تا محصول نهایی را در نظر بگیریم، میزان مصرف برق آن به یک مگاوات برای هر تن فولاد میرسد. از سوی دیگر، اگر در کشور سالانه ۳۰میلیون تن فولاد تولید شود، میزان برق مصرف در صنعت فولاد به ۳۰ میلیون مگاوات میرسد. ۷۰ هزار مگاوات در ساعت در کشور برق تولید میشود که اگر ۳۰ میلیون سهم فولاد را محاسبه کنیم، سهم فولادسازان به حدود نیم درصد نیز نخواهد رسید.